Βιώματα Πνευματικής Ζωής Και Ασκήσεως

Με τρόπο απλό, βιωματικό και παραστατικό τονίζει ο Γέροντας ότι η σωτηρία και η θέωσις του μοναχού και του πιστού δεν είναι ένα «απόρθητο φρούριο», αλλά μία θεία κλήσις σύμφωνα με το «έσεσθε τέλειοι, ώσπερ ο πατήρ ημών ο εν τοις ουρανοίς τέλειος εστι». Πολύ απλά ο άνθρωπος, αφού πλάσθηκε «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού», είναι ικανός να γίνη όμοιος με τον Θεόν, να γίνη κατά χάριν θεός.

Προβάλλοντας ο Γέροντας Αιμιλιανός το κοινοβιακό συγχρόνως δε και ερημιτικό ασκητικό πνεύμα της Εκκλησίας μας, προσκαλεί στον στίβο της ασκητικής βιοτής τους μοναχούς, αλλά εξ ίσου και τους εν τω κόσμω αδελφούς. Στο ερώτημα αν όλα έχουν επηρεασθή από την αμαρτία, δίνει την ακόλουθη ελπιδοφόρα απάντησι:
«Όλα, παιδί μου, έχουν πάθει διαστροφή, ακόμη και η πρόθεσις. Αλλά η πρόθεσις είναι εκ των βαθυτέρων στοιχείων του ανθρώπου. Αμαρτάνεις, έχεις όμως την πρόθεσι να σηκωθής. Αυτό είναι δικό σου. Η αμαρτία δεν μας έχει αφαιρέσει τις δυνάμεις. Έχομε ακόμη δυνάμεις, για να σωθούμε».

Από τον Πρόλογο του βιβλίου.