Θεία Λατρεία – Προσδοκία και Όρασις Θεού

Ο λόγος του πατρός Αιμιλιανού αποτελεί αποκάλυψη του μυστικού κόσμου και κλείδα κατανοήσεως και ερμηνείας του έργου του, αλλά και έξοδο αυτού από τον στενό κύκλο των πνευματικών του παιδιών και των τότε ακροατών του προς τον ευρύτερο κόσμο των αναγνωστών, προς τον κόσμο ολόκληρο. Αποκάλυψη των αβύσσων της αγιασμένης ψυχής του, αλλά και λύση του μυστηρίου της καταλυτικής επιδράσεως του λόγου του καθώς και της διεισδυτικής δυνάμεως και πειθούς της διδασκαλίας του. Λόγος μεστός, σοβαρός αλλά και γλυκύς, πατρικός και συνάμα φιλικός, ανεπιτήδευτος αλλ’ όχι απαράσκευος, χωρίς έπαρση και ρητορικό κόμπο, λιτός αλλά βαθύς, θεωρητικός αλλά και άκρως πρακτικός και προσγειωμένος. Συζητεί και διαλέγεται με αγάπη και ταπείνωση. Δεν αυθεντεί, δεν επιβάλλεται, δεν καταναγκάζει. Καταβαίνει «ως υετός επί πόκον και ωσεί σταγών η στάζουσα επί την γην». Οικοδομεί – δεν καταλύει, δεν μάχεται, δεν απολογείται. Δεν διασπά, δεν ταράττει, αλλά εερηνοποιεί, ειρηνεύει την ψυχή. Μιλά με απάθεια και ειρήνη – άνωθεν ειρήνη, ειρήνη Πνεύματος αγίου. Σ’ αυτήν οδηγούν οι κατηχήσεις και οι λόγοι του. Είναι ομόλογοι με την θεία λατρεία, όπου εν ειρήνη προσεγγίζομε τον Θεό και εν ειρήνη δεόμεθα για την ειρήνη του κόσμου.